Verslag
Viroinval - Thiérache - Val d'Hermeton: 22 - 24 augustus 2015
wandel3daagse 23 + 25 + 24 km - Marc S
1.- Afspraakplaats, zaterdag 22 augustus 2015: Nismes (..) is gemakkelijk te bereiken (...).
(Volgens de satellietfoto is er voldoende parkeergelegenheid in de onmiddellijke omgeving.).
De parkeerplaatsen wàren al ingenomen: een petanque-tornooi had honderden ballenmannen (ttz.
mannen mèt ...) gemobiliseerd. Maar een twintigtal rugzakken en dubbel zoveel wandelschoenen,
't kon niet missen, dat waren die van Schampavie.
Iedereen kende iedereen, op èèn na. Lang zou dat wel niet duren: het ijs is rap gesmolten, en niet
alleen omdat het een warme zaterdag werd.
Snel op weg, na een goeie kilometer de wijde natuur in, op weg naar Dourbes, met nog wat verder
een eerste hindernis, een korte stevige klim naar de kasteelruïne.... om de longen te openen.
Verder door bos en wei en stoppels, naar een uitgelezen picknickplekje met een fantastisch uitzicht
op de vallei. Dan weer stappen, naar Vierves, waar we het kerkhof zagen als waren we een drone.
Eerst langs de Viroin en dan door het bos naar Olloy. Het werd intussen zo warm dat we er op een
terrasje wat afkoeling zochten, meest drankjes, één ijsje.
Het mooiste van die dag moest nog komen, Fondry des Chiens en de kalkgraslanden waar de
specifieke bloemenpracht eind augustus toch voorbij is. Surf zonder fout eens eens naar Fondry
des Chiens. Zo deden we nog wat aan aardrijkskunde.
Dan naar onze overnachtingsplaats. Spartaans, rudimentair, you name it... Bekomen van de eerste
shock togen enkele weeral vooral vrouwen die van aanpakken weten, aan de slag om het (late)
avondmaal klaar te maken: Marc S. had niet alleen recepten meegebracht, maar ook zijn break
volgeshopt. Je wil het niet weten.
Na de afwas nogal vlug naar boven. Op ons zoldertje in het klein stationnetje had iedereen snel
zijn draai gevonden en piepten de bedden niet meer. Alleen een - weliswaar discreet - gesnurk
verbrak er enigszins de stilte. Tot ik ook dat niet meer hoorde...
2.- Nogal een geluk dat we voor de wandelingen op een ervaren kaartlezer kunnen rekenen, met
een halve bibliotheek stafkaarten uit diverse landen, en die zich niets van satellietfoto's aantrekt en
GPS een beetje meewarig bekijkt.
Evenwel, die stafkaarten (btw, die toch ook maar op basis van luchtfoto's gemaakt worden..) ze
geven wel aan of het loof- of naaldbos is, niet wat er ónder die bomen groeit. Zolang je de paadjes
volgt (resp.vindt?) is dat geen probleem, maar bramige 'off road's laten hun sporen na (geen kort
rokje dus in het stadhuis van die Vlaamse stad volgende twee drie weken, Nivea verhelpt niet
alles).
Van Treignes vandaag zuidwaarts, richting Le Mesnil, een 6 km in vogelvlucht. De bossen en de
paadjes en het grillige relië daagden ons avontuurlijker uit. De bramen namen we erbij.
Op een doodstille zondagmiddag hebben we even paniek gezaaid in het CAFE EPICERIE zonder
naam, zelfs niet 'Chez Anne-Marie' (want ik weet hoe ze heet ;-) maar al vlug was de situatie daar
onder controle.
Off road's sturen echter ook de gemiddelden en de timing in de war, en zo hebben we in Oignies de lichtkathedraal links moeten laten
liggen (daarom dit beeld) 
Terug dus, temeer dat slecht weer was voorspeld. En we moesten toch ook nog even een riviertje
én de grens oversteken, zo werd het wat buitenlands (daar zijn de stafkaarten trouwens beter).
Nat is nat, maar zeer nat of een beetje nat, een wereld van verschil: gelukkig is het bij wat kleine
buitjes gebleven. Want 's anderendaags...
Eerst nog naar het station, een beetje hongerig, en benieuwd naar wat de traiteur ons zou brengen
(in 3 woorden, het heeft gesmaakt).
3.- 's Anderendaags dus..
Alle wegen leiden naar Rome, maar Romerée en Romedenne, dat is verwarrend, somtijds, bij
sommigen, op een maandagmorgen.,..
Een eeuwenoud verhard weggetje met de schelp van Compostella, een ingenieuze design
kasseienweg, de rustig stromende Hermeton, een stuw met vistrap, een gerestaureerde
watermolen, 'ze zijn met meer, maar ze durven niet oversteken', L'Evangelique, zomereik,
Spaanse aak en zwarte els, boerenworm- en Sint-Janskruid, het bleef allemaal nogal geciviliseerd,
een (het?) speciallekje hadden we nog niet gehad.
De bouquet van het vuurwerk moest inderdaad nog komen. 'Liever slijk dan beton', het lijkt meer
dan een baseline, alsof ze ons thuis niet geloven als we niet met modderschoenen terugkomen.
Tussen Gochenée en Hermeton s/Meuse schat ik, kleine paadjes, en beekjes en brugjes die er
waren of geweest zijn of hadden moeten zijn, en een wad of twee, en modderige oevers: ik weet
niet meer of zelfs W. er niet stil(ler) van werd. De foto's van Annemie VE spreken. (mijn apparaatje
had de geest geven...
Maar we moesten toch eens terug, naar de auto, naar huis, 't was voorbij, nog een lange streek te
gaan, met wel 500 m (stel je voor...) onontkoombare tarmac.
Tot slot nog een afscheidsdrink, om deze 3daagse te besluiten.
Zoals een van de beter geïnspireerde deelnemers (die waarschijnlijk al lang geleden zíjn verslagje
van zíjn eerste wandelweekend heeft geschreven ...) heeft gemaild: 'Toch heb ik niemand horen
zeggen dat hij of zij spijt had van het WE.'
We hebben er het beste van gemaakt, en het is uiteindelijk zeer goed geworden.
Bedankt Marc S. Eén en ander (waaronder zonder de minste twijfel ook de catering die ik hier alleen vermeld, wegens plaatsgebrek... en ook omdat ik de lege flessen niet heb geteld) zullen we ons nog lang herinneren: de groene maar miskende vallei van de Viroin, én vooral het stationnetje van Treignes worden / zijn al referenties in de annalen van Schampavie. En ik was erbij.
Marc C.
NVDR: het stationnetje staat te koop. Weer een verdwijnende accommodatie die enkele jaren geleden eenvoudig maar goed wás, intussen verkommerd met o.a. versleten matrassen en sanitair, en binnenkort .. tja, wat binnenkort?